Nowy etap

Dla niektórych nowym etapem w życiu jest zawarcie małżeństwa, urodzenie dziecka, obrona pracy dyplomowej, czy też pierwsza praca. Ja w ramach tego, że trzeba w końcu kiedyś dorosnąć, założyłam sobie firmę. Tym samym zaliczyłam przyspieszony kurs survivalowy pt. "Przetrwaj w polskich urzędach" - odwiedziłam Urząd Miasta, Urząd Skarbowy (dwukrotnie), Urząd Statystyczny, oraz ZUS. I jestem z siebie dumna - opierniczono mnie tylko w Urzędzie Statystycznym :P.

Oficjalnie data rozpoczęcia działalności to 1 Lipca 2011. A firma którą prowadzę, jako najważniejszy rodzaj działalności, ma przypiętą dumnie brzmiącą etykietkę "Działalność agencji reklamowej" - ale to głównie z braku opcji "Działalność agencji interaktywnej".

Podsumowując - powitajmy na świecie (fanfary) nową agencję interaktywną AT.REM

Czyż nie jest urocza? ;)

Za jakiś czas zostanie wdrożona zaprojektowana przeze mnie strona internetowa. Marka AT.REM skupia się na usługach projektowych i jest uzupełnieniem polinfor.pl

Projektujemy: loga, strony www, wizytówki oraz inne materiały promocyjne.
Tworzymy spójną identyfikację wizualną dla wymagających klientów. Razem ze stroną www zostanie uruchomiony blog, na którym będą publikowane stricte branżowe artykuły, przede wszystkim obszernie i szczegółowo wyjaśniające zagadnienia identyfikacji wizualnej.

Czeka mnie naprawdę dużo pracy. Muszę napisać ofertę, uporządkować portfolio i zająć się promocją. Głównym kanałem promocji będzie internet - AT.REM jako agencja interaktywna działa tylko na rynku internetowym, grupą docelową są przede wszystkim osoby rozumiejące jak ważnym medium jest sieć. Jak już się rozwiniemy, to w ramach usług lokalnych, dojdzie fotografia reklamowa. Pod skrzydłami agencji będą się również rozwijać różne portale internetowe.

Pomysł na założenie firmy o takim profilu działalności jest wypadkową moich zainteresowań dotyczących dizajnu, z rosnącym zapotrzebowaniem na wysokiej jakości usługi projektowe dostępne na rynku internetowym, oraz z istniejącycm już zapleczem informatycznym w postaci polinfor.pl.

Mam nadzieję, że dzięki konsekwentnej pracy oraz dość spójnej strategii marketingowej uda się osiągnąć sukces.

Gramy w szachy

Zasadniczo będzie o tym, że jestem beznadziejna. Heh, miały być zdjęcia odnawianej podłogi... No cóż, podłoga jest w połowie drogi (należy to traktować dosłownie). Nie mam teraz możliwości, żeby ją dokończyć, bo muszę gdzieś wynieść metalowe łóżko 140x200. A nie mam gdzie. Bo drugi pokój pełni chwilowo funkcję kuchni.

Wniosek? Najpierw kuchnia, potem podłoga w pokoju. Tylko, że to nie jest taka prosta sprawa, gdyż w owej kuchni trzeba zrobić betonową wylewkę pod... UWAGA kafelki. Heh, tak... JA WIELKI WRÓG PŁYTEK W FORMIE I KSZTAŁCIE WSZELAKIM BĘDĘ MIAŁA CHOLERNY GRES NA PODŁODZE. Ale za to będę też miała ogrzewanie podłogowe, a co. Po prostu nie mam już siły, weny i pieniędzy żeby kombinować nad niestandardowymi rozwiązaniami. Chciałam podłogę ze szlifowanego na lekki połysk betonu. Tylko, że to jest koszmarnie drogie :(. Firmy, które to wykonują, zazwyczaj robią takie posadzki w halach przemysłowych, na bardzo dużych powierzchniach. A ja mam niecałe 14m2 do zrobienia. Nikt się tego nie podejmie. Poza tym mieszkam na cholernym zadupiu niestety. I takich wykonawców w zasadzie nie ma. Więc, siła wyższa - będą kafelki. W czarno-białą szachownicę. Co by oczopląsu dostać. A za zabudową będzie czarna ściana. Nieodwołalnie. Bo ja jednak kocham czerń i nie mogę sobie odmówić tej ekstrawagancji. A poza tym wierzę w swój niezawodny instynkt projektanta i po prostu wiem, że będzie zajebiście :).

A teraz grzecznie zmykam przygotować ofertę dla klienta, który obecnie jest w aspekcie niedokonanym, z nadzieją, że dzięki temu ów aspekt zmieni się rychło na dokonany. I będę miała za co zrobić ogrzewanie podłogowe. A teraz inspiracje z podłogą w szachownicę.

Bielona podłoga

Po dwóch osobistych notkach wracam do głównego wątku tego bloga - do inspiracji wnętrzarskich. Odnawiam sosnową podłogę w swoich pokojach (na razie w jednym z nich), która niestety pokryta jest kilkoma warstwami kryjącej farby. Zanim się przeprowadziliśmy pomalowałam ją na biało akrylową emalią, ale nie jestem zadowolona z efektu. Mimo wcześniejszego szlifowania, farba się łuszczy i odbarwia. Dlatego postanowiłam dotrzeć do surowego drewna, co jest bardzo wyczerpujące - pokoje w sumie mają prawie 40m2. Po gruntownym przemyśleniu i czasochłonnym zdobywaniu informacji, zdecydowałam się, że ostatecznym wykończeniem podłogi będzie olejowanie. Nie mam możliwości, żeby przenieść się na kilka dni z kotami do innego miejsca, by móc podłogi polakierować - lakier koszmarnie cuchnie, a podłoga wymaga położenia aż czterech warstw, z których każda musi schnąć 24h. Poza tym zależy mi na zachowaniu charakteru starej podłogi, musi być więc wykończona na matowo. Olej sprawdza się tutaj idealnie. Zanim olej zostanie położony, chcę podłogę pobielić bejcą wodną.

Wrzucam zdjęcie pochodzące z bloga http://scandinavianretreat.blogspot.com/, prezentujące efekt jaki chciałabym osiągnąć.

Zamierzam do tych desek dobrać białe listy mdf, które będą ładnie odcinać linię podłogi, kontrastując z kolorem grafitowych ścian (jestem naprawdę dumna z tego koloru - kocham szarości we wnętrzach). Zasadniczą inspiracją do stworzenia tego wnętrza była monochromatyczność czarno-białych zdjęć. Szarość na ścianach, jasna podłoga i zdjęcia w tonacji bw na ścianach. Jutro wrzucę zdjęcia z placu boju, pokazujące żmudny proces renowacji desek.

PS. Udało mi się uniknąć sushi ;) Będzie dorsz z brokułowym puree w towarzystwie czerwonego wina :)

Fatum sushi

(Tu była poprzednia wersja notki)

Once again. Tekst wyszedł beznadziejny. W zasadzie to mnie poniosło i nie wyszło. Ot, bezwartościowy bełkot. Reset. Ekhm... Zaczynam od początku (to nie jest czasem ten cholerny pleonazm? Nieważne. Zasady zazwyczaj są po to, by je łamać).

Tym razem najpierw przejdę do sedna, potem będę se rozważać kontekst. Zachciało mi się zorganizować kolację nieromantyczną. Dla dwóch osób. I mam dylemat kulinarny. Jestem na cholernej diecie (jak zwykle), więc ma być lekko i cholernie wyrafinowanie (bo ja jestem cholernie wyrafinowaną perfekcjonistką). Zrobiłabym sushi, które uwielbiamy, ale nie chce mi się. Zajełoby mi to lekko ze trzy godziny. Kuchnia azjatycka jest cudowna... Ale średnio dietetyczna. Poza tym odwieczny problem z dostępnośćią składników. Makarony odpadają - to ma tyle kalorii, że nawet boję się pomyśleć. W ogóle włoska kuchnia odpada. Ma być lekko, niebanalnie i w miarę prosto. I lekkostrawnie... Bo ta kolacja odbędzie się pewnie w okolicach godziny 22.00. I nie mam pomysłu. To jest straszne, bo znaczy, że wyczerpują mi się pokłady kreatywności. A bez tego zginę, bo tylko dzięki temu cokolwiek udaje mi się czasem zarobić. Kurde... Ale coś japońskiego byłoby niezłe. Z uwagi na to, że trwa renowacja podłogi, zjemy pewnie przy małym, niskim stoliku z I. Siedząc praktycznie na podłodze. Drewnianej. Ale nie chce mi się latać do Almy po zakupy. Poza tym nie znalazłam tam pieprzonego papieru ryżowego, więc tym bardziej nie znajdę nic do potraw japońskich. A do sushi prawie wszystko mam. A czego nie mam, mogę kupić w normalnym sklepie. Phi... To się nazywa pułapka egzystencjalizmu. Bo wychodzi na to, że mój wybór jest iście tragiczny, do tego determinowany przez fatum. Bo czy tego chcę, czy nie... Jestem skazana na sushi. Itadakimasu!*


* z japońskiego. Takie ich zwyczajowe podziękowanie przed jedzeniem, nie ma u nas odpowiednika tego zwrotu. Itadakimasu ma być podziękowaniem wyrażonym dla osoby przygotowującej posiłek, ale obecnie wypowiadają to słowo wszyscy zebrani przy stole, przez rozpoczęciem jedzenia. Od biedy można to przełożyć jako Jedzmy.

O samotności w cieniu sosny

Dzisiaj będzie osobiście. Zostałam sama. Pierwszy raz od... Dawna. Bardzo dawna. A wszystko przez Multibank. I przez ZUS. No cóż... To się nazywa po prostu siła wyższa. I ta ...ona siła (Pratchett to jednak na długo się zasadza w mózgownicy) jest prawie 600 km stąd. Stąd - czyli od mojego mieszkania, w którym oprócz mnie zostały trzy koty. Z czego dwa bardzo irytujące koty. Z czego jeden w tej chwili udoskonala swoje liczne wariacje na temat mau (tak, ten kot mauczy, nie miauczy).

W związku z tą nietypową sytuacją jest mi dziwnie. I nie do końca wiem, co z tym zrobić. Będę miała tej samotności ze trzy dni. Wszystko zależy od tego, czy panie urzędniczki z ZUS-u raczą oznaczyć pewną sprawę wyższym priorytetem, niż układanie kolejnego pasjansa. Ale żyjemy w Polsce... Znaczy ja żyję. Więc pewnie to potrwa dłużej niż trzy dni.

Na szczęście mam co robić, żeby nie zacząć MYŚLEĆ. I żeby nie zacząć się NUDZIĆ. Oprócz czytania Pratchetta, gorących relaksujących kąpieli, rzucania różnymi przedmiotami w mauczącego kota... Muszę zedrzeć farbę z drewnianej podłogi. Zostało mi ok. dziewięć metrów kwadratowych, bo pozostałe dziewięć jest już zdjęte. Po kiego grzyba ktoś niszczył naturalne sosnowe deski farbą olejną w PRL-owym kolorze? A że ja jestem w frakcji odnawiającej, to zamiast te deski posłać w piec, próbuję z tego produktu podłogopodobnego uczynić produkt pełnowartościowy. Problem polega na tym, że zdejmowanie tej farby jest bardzo męczące. Robię to opalarką, która bardzo się nagrzewa, powodując że farba znacznie łatwiej odchodzi od drewna. Moja wydajność to góra trzy metry kwadratowe dziennie. Jak łatwo policzyć - zostało mi tej podłogi na trzy dni roboty. Magiczna trójka. Ale znając życie, ZUS się wyłamie z tego symbolizmu. Czyli po trzech dniach trafi mnie pewnie szlag. No cóż, niektórzy mają tendencje do zmartwychwstawania. Obawiam się jednak, że jestem pozbawiona ...onego boskiego pierwiastka. Rzeczywistość zawsze wyłamuje się z metafizycznych ram. Może to i lepiej. Gorzej jeśli w efekcie zamiast trzech kotów, zostaną mi dwa. Naprawdę kończy mi się asortyment bezpiecznych przedmiotów do rzucania.

Od morza do Tatr...

... czyli miało być morze, a są góry. Nie, nie Tatry. Beskidy. Jeszcze ciepłe - wczorajsze.

Nie chce mi się dwóch blogów prowadzić, więc ten zostawiam do wszystkiego. W końcu fotografia też mnie inspiruje. Poza tym i tak piszę sama do siebie :).

Dekoracje

Nie mam jeszcze ruszonej kuchni, nie wspominając o reszcie. Ale już od bardzo dawna zastanawiam się nad tym, co powiesić na ściany. To mieszkanie ma mnie reprezentować, zależy mi na maksymalnym zindywidualizowaniu przestrzeni, w której mam się czuć dobrze. Wiadomo, że najlepszym sposobem na to jest po prostu powieszenie swoich prac na ścianie. Pasjonuję się fotografią, więc pierwszą moją myślą było, aby powiesić jak najwięcej moich zdjęć. Pierwszy pokój, który wykończyliśmy był idealistycznie przeze mnie do tego predestynowany. Pomalowałam ( a raczej niemąż pomalował) ściany na szaro, a starą sosnową podłogę na biało (ale to ja dzielnie zdzierałam, szlifierką oscylacyjną, paskudną farbę olejną, w jedynym słusznym prl-owym kolorze. Szlifierka o mało od tego nie umarła, a ja straciłam przy okazji trzy centymetry w biodrach). Miało się kojarzyć z monochromatycznością czarno-białych zdjęć, na które przeznaczyłam jedyną ścianę bez drzwi i okien.

Pomieszczenie tymczasowo pełni wszystkie funkcje - jest naszą sypialnią, jadalnią i moim biurem. Przy takim wykorzystaniu pokoju nie ma na razie mowy o wieszaniu żadnych zdjęć. No i jest jeszcze bulbulator (znaczy... ten, no... kaloryfer z wyrokiem śmierci, który zamiast ogrzewać pomieszczenie, jak na porządny kaloryfer przystało, to robi tylko bul-bul-bul... doprowadzając mnie tym w środku nocy do szału. I bezsenności, rzecz jasna).

Ale nieważne. CHCĘ MIEĆ SWOJE ZDJĘCIA NA ŚCIANIE. No i mam dylemat. I to niejeden, kurde, niejeden. No bo, mają wisieć w orientacji horyzontalnej, czy wertykalnej? Ile ma ich być, jakiej mają być wielkości, w antyramach z zostawioną białą ramką (cholera no, nie wiem jak to się fachowo nazywa), czy bez? No i kluczowe pytanie - CO MAJĄ PRZEDSTAWIAĆ?

Wstępnie zdecydowałam się, że mają być czarno-białe. I że najlepiej trzy. I... dalej już nie wiem. Właściwie to nawet nie wiem, czy je wieszać, czy może oprzeć o ścianę. I co powiesić - swoje koty (z sensie, że zdjęcia, koty powieszone na ścianie wyglądałyby pewnie malowniczo i oryginalnie, ale ciekawe co na to TOZ. No i co na to moje koty), krajobrazy na długim czasie naświetlania, a może makrofotografię? To ostatnie zasadniczo wykluczam. Nie chcę też wyjść na kogoś, kto ma obsesję na punkcie swoich zwierząt (no mam, ale ciiii...), więc chyba zostają te krajobrazy... Tylko, czy to znowu nie za banalnie? Są to ujęcia na długim czasie. W sumie niebanalne. No nic, zamieszczam propozycje.

Zasadniczo najbardziej lubię to ostatnie zdjęcie. Zrobione na Litwie w Trokach (to przedostatnie to trocki zamek). Wydaje mi się najlepsze. Ot, subiektywne autorskie (czyt. autorytarne, czyli nie znające sprzeciwu) zdanie. Rozmyte dzieciaki chyba odpadają. Górskie mgły... No nie wiem. Problem polega na tym, że są kiepskiej jakości (ISO 800 chyba), a ja chcę duży format. Za to te morskie są popaprane przez mój spier***ony obiektyw. A może kwadrat?

No i nie wiem... Lubię te łódki. W zasadzie to jedną z nich. Tak, wiem spieprzyłam rotate przy jednym ze zdjęć.
Chyba jednak nie kwadrat. Zwłaszcza, że mogę wywołać rozmiar góra 40x40cm... To chyba za mało. Nie wiem, no kurde. W sumie to mam jeszcze czas. I zostanę przy tej opcji. Może uda mi się zrobić jakieś powalające zdjęcia do tej pory. Może... Morze (jak dobrze wiatr halny powieje, to pojadę do Szczecina na Wielkanoc. I bryknę nad morze...).

Troszkę zmian

Postanowiłam jednak rozszerzyć tematykę bloga. Wnętrza to nie jest jedyny etap projektowania jakim się interesuję. Przede wszystkim pracuję jako webdesigner, więc design jest moim chlebem powszednim. Blog będzie o moich wszystkich inspiracjach designerskich, będę się również często odwoływać do swojej pracy.

Uważam, że w inspiracjach nie należy narzucać sobie granic wyznaczonych przez segment, w którym się działa. Ja się nie ograniczam. Inspiruje mnie wszystko - od fotografii, poprzez szeroko pojmowaną sztukę użytkową, aż do... literatury. Wszystko to jest moją pasją, którą staram się w swoim życiu eklektycznie łączyć.

Wątek wykańczania mieszkania (tudzież wykańczania mnie przez mieszkanie) będzie się ciągle przewijał.

BTW. Tak, zależy mi na tym, aby ten blog był przykładem koncepcyjnej ewolucji, tego jak z pierwotnie metafizycznej idei krystalizuje się konkretny twór, który w nieubłaganej linearności chronologicznej staje się coraz bardziej funkcjonalnie dookreślony. To będzie moja ścieżka kreatywności - chaotyczna, mająca wiele ślepych odnóg, tak jak cały żmudny proces twórczy, który być może, ostatecznie prowadzi do nikąd. Sensem jest sama droga, nie jej cel. Sam sposób działania, nie jego efekt.

Podsumowując - będzie dziwnie :)

Kuchnia

No i okazało się, że jak zwykle mam problem z aktualizacją bloga. No nic, tym razem naprawdę się postaram. I pewnie, jak zazwyczaj, nic mi z tego nie wyjdzie. Ale trudno, przejdę do meritum.

Dzisiaj kuchnia. Zrobiłam sobie projekt, korzystając z programu dostępnego na stronie internetowej znanej sieci na I. W zasadzie większość mebli do zabudowy kupiłam sobie już w grudniu. Tak, dokładnie... Najpierw kupiłam meble, a teraz dopiero zastanawiam się, jak to wszystko ustawić, żeby miało ręce i nogi :P. No i wyszło mi, że muszę dokupić jedną szafkę (która btw. w grudniu nie była dostępna), bo zmieniła mi się nieco koncepcja (wywaliłam lodówkę z ciągu).







Pomieszczenie jest spore - 3,55m na 3.9m, najlepiej wielkość obrazuje rzut od góry. Zabudowa kuchenna jest na krótszej ścianie. Układ jak na wizualizacji - spore okno, na przeciwnej ścianie przejście (bez drzwi). Wybrałam fronty RUBRIK, są stalowe i błyszczące (ciekawe tylko kto będzie wycierał te zacieki... Hmmm...). I wyglądają super (wiem, bo je już mam ;) ). Blat będzie drewniany - najprawdopodobniej dąb olejowany. A podłoga... Będzie betonowa, polerowana na satynowy połysk:



Śliczna, prawda? Kompletnie oszalałam na punkcie betonowej podłogi. Poza tym dzięki temu można zainstalować ogrzewanie podłogowe. Pierwotnie chciałam parkiet przemysłowy, ale doszłam do wniosku, że beton na aranżacjach wygląda super.

Na swoich wizualizacjach wybrałam takie same krzesła, jak te na zdjęciu. Teraz mam sosnowy stół z sosnowymi krzesłami, które kompletnie mi się nie podobają. Zdecydowanie wolę te czarne plasticznki. Marzy się panton chair (na zdjęciu poniżej), ale nie sądzę, żeby było mnie szybko na nie stać... Kosztują ok. 800zł/szt.



Kwestią otwartą jest ściana za zabudową. Na wizualizacji dałam kolor limonkowy, bo biały nie robił dobrego wrażenia. Cała stylistyka będzie bardzo surowa - stalowe fronty, betonowa podłoga, czarne plastikowe krzesła. Limonkowa ściana będzie jedyną plamą koloru i myślę, że fajnie rozbije tę szarość.
Nie zdecydowałam się na górne szafki. Otwarte półki bardziej mi się podobają, wyglądają lżej niż pełna zabudowa. Na dolnych zainstaluję halogeny oświetlające blat. Z doświadczenia wiem, że to naprawdę praktyczne rozwiązanie.
Lodówka jest przykładowa. Podoba mi się stylizowany na retro SMEG w kolorze... Limonkowym :). Ale jest diabelnie drogi. Poszukam tańszego odpowiednika, bo myślę, że ok. 4 tys. za sam design to trochę za dużo. Przynajmniej dla mnie :).



No cóż... Wiem, że Gorenje i Ardo mają linię tak stylizowanych lodówek. Ciekawe tylko, czy uda mi się znaleźć w takim kolorze.

Na zakończenia dorzucam inspirację, czyli zdjęcie kuchni ze stalowymi frontami.

Inspiracje łazienkowe

Najważniejszym założeniem dotyczącym wykończenia mieszkania było podjęcie przeze mnie decyzji - ABSOLUTNY BRAK PŁYTEK, żadnej terakoty, gresu i innych pochodnych. Szczerze nienawidzę kafelków, ale nie jestem w stanie do końca sprecyzować dlaczego. Są zimne, nieprzyjemne i twarde. Do tego... Moim zdaniem brzydkie i bardzo pospolite. A ja lubię wszystko robić "na okrętkę", proste rozwiązania nie są dla mnie ;). Płytki kładzie się głównie do łazienki i kuchni, ze względu na ich wodoodporność. Ja poszukiwałam nietypowych materiałów - zdecydowałam się na drewno egzotyczne (Tak! Mam drewno na podłodze w łazience!) i... cegłę :). Oszalałam na punkcie wnętrz typu loft... Cegła i parkiet przemysłowy to zdecydowanie to, co zawładnęło mną kompletnie.



źródło: polki.pl


źródło: polki.pl

I cudowne łazienki z drewnem w roli głównej...
A na tym zdjęciu dodatkowo moja kolejna wnętrzarska obsesja... betonowa podłoga :).








Jak remont mojej łazienki ostatecznie się zakończy ( a trochę to jeszcze potrwa...) to wrzucę zdjęcia swojego dzieła ;).

Trudne początki

Przeprowadziłam się (a właściwie wróciłam) z Białegostoku na Śląsk, z Dzikiego Wschodu na industrialne południe ;). Powodem tej decyzji była możliwość dostania w Rybniku mieszkania. Co za tym idzie należę do tej niewielkiej grupy szczęśliwców, którzy by posiadać własny kąt nie muszą brać kredytu hipotecznego na resztę swojego życia. Nie było się nad czym zastanawiać - cena nieruchomości w Białymstoku w ciągu ostatnich dwu lat poszybowała w górę, jednocześnie oddalając możliwość kupienia własnego mieszkania. Bo po ponad czterech latach wynajmowania można naprawdę mieć już dość. A mieszkanie, które nam się trafiło nie znajduje się co prawda w jednej z największych polskich metropolii, ale miasta liczącego ok. 150 tys. mieszkańców zadupiem nazwać też nie można ;). Mamy taki komfort, że nasza praca nie jest uzależniona od miejsca zamieszkania, nie mieliśmy więc ciśnienia, żeby mieszkać w mieście z tzw. "dużymi możliwościami", jak chociażby Warszawa, czy Wrocław. Prowadzimy własną działalność usługową skupioną tylko na rynku internetowym - to nie ma znaczenia gdzie mieszkamy.

Wracając do głównego wątku. Do Rybnika przyjechaliśmy w połowie lipca. Mieszkanie wymagało (i wymaga nadal) kapitalnego remontu. Jest spore - w obrysie prawie 70 m2, znajduje się w domu pochodzącym z lat 50-tych (zaleta - mamy tylko jednego sąsiada). Było w stanie opłakanym. Na dzień dobry musieliśmy załatać dziury w dachu, bo zalało jeden pokój. Do tego grzybki i pleśń, oraz wszechobecna woń zawilgoconych ścian. Po prostu koszmar. Wszystkie instalacje (poza elektryczną) do wymiany, brak ciepłej wody, brak przyłącza gazu ziemnego. Zaczęliśmy od remontu dachu, czyli sprawy najpilniejszej. Potem ja postanowiłam, że powiększamy łazienkę kosztem niepotrzebnej spiżarni. Z niecałych pięciu metrów kwadratowych, zrobiło się siedem. Skuliśmy cały tynk, wyrzuciliśmy niedziałający elektryczny bojler (wyglądał jak taka bomba zamieszona nad wanną - strasznie klaustrofobicznie), zrobiliśmy od nowa całą hydraulikę. Zajęło nam to w sumie prawie trzy miesiące (remont dachu zaczęliśmy w sierpniu). Brak ciepłej wody załatwiliśmy chwilowo małym ogrzewaczem przepływowym. Kiedy łazienka była w miarę ogarnięta i w pełni funkcjonalna, po pomalowaniu jednego z dwóch pokoi, postanowiliśmy się przeprowadzić (wcześniej mieszkaliśmy w domu mojej mamy) - to była druga połowa Grudnia.

Założyłam tego bloga, aby mieć miejsce w sieci do uporządkowania zebranych przeze mnie inspiracji wnętrzarskich, zdjęć oraz zdobytych informacji. Będę regularnie pisać o swoich pomysłach i założeniach, posiłkując się dostępnymi w internecie materiałami.